Zachorowalność na pierwotne nowotwory ośrodkowego układu nerwowego w Polsce oceniana jest na 10 przypadków na 100 000 ludności rocznie. Nowotwory układu nerwowego stanowią ok. 4% wszystkich nowotworów u człowieka. Częstość występowania u dorosłych wzrasta z wiekiem, osiągając najwyższe wartości po 45 r.ż. Wśród pierwotnych nowotworów o.u.n. najczęstsze, stanowiące ponad połowę przypadków, są guzy glejopodobne. Oponiaki stanowią 20% nowotworów wewnątrzczaszkowych, 10% to gruczolaki przysadki mózgowej, 5-10% to guzy osłonek nerwów czaszkowych, najczęściej nerwu VIII statyczno-słuchowego (T. Trojanowski, 2009, s. 705).
U dzieci nowotwory wewnątrzczaszkowe stanowią ok. 20-25% wszystkich schorzeń nowotworowych i zajmują pod względem częstości występowania drugie miejsce po białaczkach. Częstość występowania nowotworów mózgu u dzieci jest zmienna i zależy od czynnika etnicznego, przedziału czasowego, w którym przeprowadzono badania, a także od przyjętych mownych kryteriów długości wieku rozwojowego. Zauważa się niewielką przewagę występowania nowotworów mózgu u chłopców. Ok. 80% nowotworów wieku dziecięcego występuje u chorych w 1. dekadzie życia (K. Zakrzewski, 2004).
POMOC LOGOPEDY
Zaburzenia mowy, języka lub komunikacji mogą być zarówno objawem raka mózgu lub konsekwencją leczenia. Wśród najczęściej występujących zaburzeń, które logopeda stara się zniwelować wymienia się:
- afazję, która polega na trudnościach w nadawaniu i/lub rozumieniu mowy;
- dysartrię, która jest zaburzeniem artykulacji, prozodii, fonacji i oddychania;
- opóźniony rozwój mowy u dzieci;
- afazję dziecięcą.
Objawy zaburzeń mowy związane są z lokalizacją guza, jego wielkością, sposobem leczenia.
Skuteczność terapii zależy od wielu czynników m. in. od:
- wieku;
- wykształcenia;
- zaangażowania chorego;
- częstotliwości terapii;
- zaawansowania choroby.
Im wcześniej podjęta terapia logopedyczna, tym większa szansa na jej skuteczność.